
Στη Σέριφο όλα κινούνται σε ένα δικό τους, νωχελικό ρυθμό. Τίποτα και κανένας δε δείχνει να βιάζεται. Η ζωή στο Λιβάδι, το λιμάνι στην ανατολική πλευρά της Σερίφου, κινείται κυκλικά, γύρω από τον μικρό απάνεμο κόλπο και μπορείς άνετα να βάλεις στοίχημα και να το κερδίσεις για το πόση ώρα μπορείς να κάτσεις στην αμμουδιά, κάτω από τα αλμυρίκια, που στεφανώνουν τον κολπίσκο παρατηρώντας απλά τις βαρκούλες να χορεύουν, στηριγμένες αέρινα πάνω σε μια θάλασσα, που σε υπνωτίζει με το μαγικό της μπλε χρώμα.

Είμαστε στις Κυκλάδες και ναι καθόλου δε μας ενοχλεί το ελαφρύ μελτέμι, που μας δροσίζει. Οι Κυκλάδες με τα πανταχού παρόντα αλμυρίκια, τους ευγενικούς Κυκλαδίτες, ντόπιους αλλά και μέτοικους που αναζήτησαν την τύχη τους εδώ και μπόλιασαν την ατμόσφαιρα με τη χάρη τους –καθώς ναι υπάρχουν ακόμα ελληνικά νησιά που έχουν αξιοποιηθεί τουριστικά χωρίς να τα έχει «καταπιεί» ο τουρισμός- τις χρυσαφένιες αμμουδιές και την καταγάλανη θάλασσα.

Η Σέριφος δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά ένα από τα πολλά παραδείγματα. Όπου και να καθίσεις για να φας, να πιεις έναν καφέ, να ξαποστάσεις θα σε ξαφνιάσει η ευγένεια των κατοίκων, όχι η προσποιητή ευγένεια της δουλοπρέπειας αλλά η περήφανη ευγένεια των ανθρώπων, που χαίρονται να σε βλέπουν στο νησί τους και θέλουν να απολαύσεις τις διακοπές σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου