Θα ασχοληθούμε, εδώ, με τη μοντέρνα, ασυνεχή κινηματογραφική γλώσσα και αισθητική του κολάζ, έτσι όπως πλάστηκε και διαμορφώθηκε από τον εφευρετικό, πρωτοπόρο και μορφοπλάστη σκηνοθέτη Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
Το Αρσενικό θηλυκό (1966) είναι μια εκφραστική και πλούσια, από κοινωνιολογική άποψη, γκονταρική ταινία για την παρισινή νεολαία, έτσι όπως ήταν λίγα χρόνια πριν το ’68, σχεδόν έτοιμη για την εξέγερση του Μάη. Ο Γκοντάρ δημιούργησε ένα φιλμ μυθοπλασίας στα όρια του «κινηματογράφου-αλήθεια» (σε στυλ Ζαν Ρους) που έχει αξία ντοκουμέντου για τη εποχή του (γιατί εξηγεί εύγλωττα και πειστικά πώς η γαλλική νεολαία οδηγήθηκε στην εξέγερση του Μάη). Η κινηματογραφική γλώσσα του φιλμ μοιάζει με παζλ που συντίθεται από σκηνές της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας και στιγμιότυπα της ζωής των νεαρών ηρώων, καθορισμένης απ’το περιβάλλον. Πρόκειται για ένα κολάζ εικόνων, ήχων, λόγων, δράσεων και προσωπικών στιγμών: Μας φανερώνουν (σχεδόν υπό τη μορφή «άμεσου κινηματογράφου») τη φύση της βιομηχανικής, καταναλωτικής κοινωνίας, η οποία είχε τότε φτάσει στα όρια της αντοχής της, λίγα χρόνια πριν την έκρηξη, δηλαδή την εξέγερση των ανικανοποίητων κι ανήσυχων παιδιών της, των κατά Γκοντάρ “παιδιών του Μαρξ και της Coca Cola”. Στο Αρσενικό θηλυκό οι νέοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν και να υπερβαίνουν την κοινωνία της εποχής τους, ο καθένας από το δικό του, προσωπικό δρόμο.
Αυτό το κολαζ των ρεαλιστικών εικόνων, αλλά και των έντονων ήχων της πόλης, περιλαμβάνει ιδιωτικά καθώς και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα: Συζητήσεις για τη σεξουαλικότητα, τον έρωτα, τους απεργιακούς αγώνες και την πολιτική δράση των νέων. Αναφορές στον κινηματογράφο, σε έργα τέχνης, βιβλία και εφημερίδες. Τσιτάτα. Μουσικές που ακούν οι ήρωες. Ντοκιμαντερίστικα πλάνα. Μεσότιτλους που εμφανίζονται από το πουθενά.
Το Αρσενικό θηλυκό (1966) είναι μια εκφραστική και πλούσια, από κοινωνιολογική άποψη, γκονταρική ταινία για την παρισινή νεολαία, έτσι όπως ήταν λίγα χρόνια πριν το ’68, σχεδόν έτοιμη για την εξέγερση του Μάη. Ο Γκοντάρ δημιούργησε ένα φιλμ μυθοπλασίας στα όρια του «κινηματογράφου-αλήθεια» (σε στυλ Ζαν Ρους) που έχει αξία ντοκουμέντου για τη εποχή του (γιατί εξηγεί εύγλωττα και πειστικά πώς η γαλλική νεολαία οδηγήθηκε στην εξέγερση του Μάη). Η κινηματογραφική γλώσσα του φιλμ μοιάζει με παζλ που συντίθεται από σκηνές της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας και στιγμιότυπα της ζωής των νεαρών ηρώων, καθορισμένης απ’το περιβάλλον. Πρόκειται για ένα κολάζ εικόνων, ήχων, λόγων, δράσεων και προσωπικών στιγμών: Μας φανερώνουν (σχεδόν υπό τη μορφή «άμεσου κινηματογράφου») τη φύση της βιομηχανικής, καταναλωτικής κοινωνίας, η οποία είχε τότε φτάσει στα όρια της αντοχής της, λίγα χρόνια πριν την έκρηξη, δηλαδή την εξέγερση των ανικανοποίητων κι ανήσυχων παιδιών της, των κατά Γκοντάρ “παιδιών του Μαρξ και της Coca Cola”. Στο Αρσενικό θηλυκό οι νέοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν και να υπερβαίνουν την κοινωνία της εποχής τους, ο καθένας από το δικό του, προσωπικό δρόμο.
Αυτό το κολαζ των ρεαλιστικών εικόνων, αλλά και των έντονων ήχων της πόλης, περιλαμβάνει ιδιωτικά καθώς και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα: Συζητήσεις για τη σεξουαλικότητα, τον έρωτα, τους απεργιακούς αγώνες και την πολιτική δράση των νέων. Αναφορές στον κινηματογράφο, σε έργα τέχνης, βιβλία και εφημερίδες. Τσιτάτα. Μουσικές που ακούν οι ήρωες. Ντοκιμαντερίστικα πλάνα. Μεσότιτλους που εμφανίζονται από το πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου